urte berri on!

membrillo lantegia 02: proiektua zehazten

Hasierako ideia zaparradaren ondoren, aukeraketa apur bat egitea tokatzen zen, nahi nituen ideiak aukeratu eta egokiak iruditzen ez zitzaizkidanak alde batera uzteko ordua, izan ere, badirudi lehen entregarako eskatzen zena ez zela horrenbesteko ebaketa definitu bat, ideia orokor bat baizik.
Hau da hasierako entregatik garbian atera nuen ideia:

Oinarri bezala hau hartuz, hurrengo pausoa proiektua sinplifikatzea zen. Hegazkinarena alde batera utzi nuen, gehiegi aportatu gabe proiekturako konplikazio bat baitzen. Honekin batera mimbrezko fatxadarena ere kanpo geratu zen. Eraikinaren forma ere sinplifikatu nuen, oraingoan forma ortogonalak erabiliko nuela erabakiz. Espazio publikoak antolatzeko modua mantentzea erabaki nuen:

Eraikinaren eskema ere berdina izaten jarraituko zuen, behean tradizionala, herriari lotutakoa, lantegia, eta goiko aldean herrirako aportazioa, jende berriz beteko ziren etxebizitzak.

Lantegia ordea, gutxi gorabehera forma berdinekoa egitea nuen pentsatua eta membrilloaren fabrikazioari buruzko informazioa biltzen hasi nintzen. Ez nuen gehiegi aurkitu, baina antzeko ekoizte prozesua duten produktuen fabrikazioan oinarrituz, hasierako neurri batzuk lortu nituen.

Harrizko behe oinaren gainean, zurezko etxebizitzak jarriko nituen, lehen esan bezala gehigarri moduan eraikita. Honela eraikitzeak, beste aukera bat ematen zuen, eraikina zatika eraikitzekoa. Honela, lehenengo lantegia eraikiko zen, ondoren denda, eta azkenik gaineko hiru etxebizitzak banan banan, ekonomiak ahalbidetzen zuen heinean.

Ebaketan berriz, blokeak bata bestearen gainean enkajatzen dira, honela, lantegitik hasita, biltegiak fabrikazio guneak baina altura gutxiago dauka eta honen gainean geratzen den espazioa salari altura handiagoa emateko aprobetxatzen da. Aldi berean, logelak beste aldean geratzen dira, salak uzten duen hutsunean. Altxaera honela geratuko litzateke:

membrillo lantegia 01: ideia/bolumen orokorra

Proiektuarekin hasteko, entrega hontarako eskatu zitzaiguna sekzio baten bidez edo lanerako maketa bat erabiliz proiektuak izango zuen hasierako ideia bat ematea zen, bolumen orokor bat definitzea.

Banakako lehen entrega hontarako, nituen ideiak elkartu eta proiektu moduan aurkezten saiatu nintzen ebaketa baten bidez. Ez nintzen oso gustora geratu emaitzarekin...

Proiektuak bi atal nagusi dauzka:
Alde batetik lantegia, herriko tradizioari lotua, membrilloari alegia.
Bestetik etxebizitzak, lantegia martxan jarriko duten jende berria ekarriko dutenak.
Tartean membrilloa saltzeko denda-taberna txikia geratuko litzateke, bien arteko lotura ezarriz.

Eraikinaren kokalekua puntu esanguratsu batean dago: Mendozako gizarte etxea eta bolatokia dauden herri erdiko plazan eta herrirako 2. mailako sarrera baten ondoan. Eraikinak plaza osatu eta herrirako sarrera hau aprobetxatu beharko luke. Hontaz gain, gizarte etxearekin espazio berri bat sortuko litzateke merendero moduan erabiliko nuena. Bertako bistak ere nahiko onak dira eta hauetara irekia izan beharko luke.

Lantegia bolumen handiko gune bat izango da, beharbada gune ezberdinak izango ditu, baina jarraia izango da. Harrizko prisma trinko bat izango da, herriko etxe gehienek duten itsura imitatuz.
Etxebizitzak honen gainean joango dira, geroago txertatutako gehigarri batzuk bailiran, gainontzeko etxeetan gehigarri moduan eraikitzen diren biltegiak balira bezala.

Klasean, inguruko baliabideak erabiltzeaz hitz egin zen, hau eraikina ingurunearekiko jasangarriagoa egiten duelarik. Gainera, baserrietako siloak aprobetxatuz egindako etxebizitza proposamen batzuk ikusi genituen. Hemendik abiatuta eta Forondako aireportuarekiko gertutasuna kontuan hartuz, hegazkin baten fuselajea birziklatu eta eraikinaren egitura gisa erabiltzea bururatu zitzaidan. Aireportutik pasatzen ziren hegazkinen artean, handiena aukeratu nuen eta honen planoak lortu nituen, Antonov 225 - Mirya izenekoa. Modu honetan egindako proiektu baten adibideren bat ere aurkitu nuen.

Hegazkinaren pare bat zati hartuta gelak jartzeko azken solairua osatuko nuen eta hauek harrizko karga horma batzuen gainean eutsita egongo ziren, aldi berean etxebizitza ezberdinak banatzeko balioko zuten karga hormak.

Azkenik, guztiari nolabaiteko batasun bat emango zion material batez estali nahi nuen eta horretarako mimbrea aukeratu nuen. Material honek inguruko zelaietan dagoen gariaren antzekotasun handia dauka eta gainera malgutasun handia du forma desberdinetara moldatzeko aukerarekin. Hegazkinaren egitura honekin estaltzea neukan pentsatuta eta beheko solairuan antzeko forma bat errepikatzea.

Emaitza honelako zerbait izango litzateke:

Mendoza: herri proiektua

Aurrekoan aipatu bezala, bertako produktuak sustatzea dugu helburu, herriak hauei etekin handiagoa atera eta nolabaiteko interesa duen aktibitate bat sortzeko jende gehiago erakarriz.

Inguruetan lantzen diren lehengaiak patata, erremolatxa, garia eta garagarra dira gehien bat, baina bertan egon ginenean etxe askotako patioetan irasagar (membrillo) zuhaitzak ere bazituztela ikusi genuen.

Lehengai hauek landuz produktu ugari ekoiztu daitezke: garagardoa, patata frijituak, vodka... Guri produktu ezberdinak erlazionatuko zituzten aktibitateak aukeratzea iruditu zitzaigun interesgarriena, horregatik, garitik ateratako irina eta erremolatxa azukrea aprobetxatuz, reposteria eskola bat jartzea erabaki genuen. Bestalde, herriko membrilloak aprobetxatuz eta erremolatxa azukrea erabiliz, membrillo lantegi bat jartzea ere erabaki genuen.

Aktibitate hauetan oinarrituz, proiektu posibleak izango ziren eraikinak lau multzo eta gunetan banatu gnituen:

1. Gune industriala: azukre eta irinarentzat lantegia, ekialdean kokatuta, errekatik beste aldera eta errepide ondoan irisgarritasun hobea izateko.
2. Reposteria eskola eta honi lotutako aktibitateak (ikasle egoitza, jantokia, denda...): dorretxe aurreko zelaian dago, herriko puntu klabean, herrirako sarrera nagusia eta lantegiarekiko gertutasuna aprobetxatuz.
3. Membrillo lantegia eta langileentzako etxebizitzak: herriaren erdigunean jarri dugu; bolatoki, egoitza-sozial eta gune publikoa osatuz eta herriko sarrera peatonalaren ondoan.
4. Baserritarrentzako etxebizitza eta biltegiak: mendebaldean kokatuta, herri bukaerako hutsunea betez eta landa-lurrekoko hurbiltasuna aprobetxatuz.

Hurrengo pausoa lana banatzea zen. Interesgarrienak iruditu zitzaizkigun guneak aukeratuz, Eñautek 2.a eta nik 3.a egingo genituela erabaki genuen.

Tipologia aldetik, altura baxuko eraikinak izango ziren, inoiz ez bi solairu baino altuagoak eta material nagusiak harria edo zura izatea genuen pentsatuta, landa-lur inguruko herrietara ondo egokituko zirelakoan. Proiektuekin aurrera egin ahala erabaki hauek aldatzeko aukera izango genuen, antzeko tipologiak zituzten eraikinak proiektatuz edo bakoitzak bere aldetik joaz, hala ere, hauek dira adibide modura erabiltzeko bilatu genituen eraikin batzuk:

Mendoza_herriaren irakurketa eta proposamen hastapenak

Baliabideak:

- Bertako landalurrak, eta landatu daitezkeen lehengaiak.

- Eraikin monumentalak: dorretxea, eliza, zubi erromatarra edota harrizko pikotak.

- Eraztun berdearen ibilbidea eta hainbat bizikleta ruten gertutasuna.

Helburuak:

- Gasteizeko eraztun berdeari, gure herrietatik pasako den ibilbide bat gehitzea, Zadorra ibaiaren eta bere ibai-adarretako baten bideak jarraitzen, herriaren barne zirkulazio eta espazio publikoak sortuz. Honekin oinezko zein bizikletaz eginiko garraioak errepideetatik eginikoekin bereizten ditugu.

- Bertako lehengaiak produzitzea, produktuen salmentarako politika berriak proposatuz, herria beraren probetxurako.

- Potentziatutako aktibitate hori interesgarri bihurtu, zerbitzu ezberdinak eskainiz, hala nola hezkuntza, turismo edota aisia.

hiltzen den herria

Itzuli ginen halako baten Gasteiz inguruko herrietan zehar egindako ibilbide hartatik eta jasotako informazioa apur bat ordenatzen hasi ginen: argazkiei ikutu batzuk eman, planoak txukundu...

Elkarrizketetatik jasotako informazioa nolabait ordenatzen hasteko garaia zen; zein informazio genuen eta garrantzitsua zer iruditzen zitzaigun erabakitzeko garaia.

Honekin, ikuspegi orokor bat atera genuen eta ondoriotara pasa ginen: zer zuten hiru herriek amankonmunean? Ebidenteagoak ziren herritarren adina edo bertako lasaitasuna bezalako ezaugarriak alde batera utziz, herritarren artean zabaldutako iritzi orokor batean  zentratu ginen:

"ez dugu ezer aldatzea nahi"

Proiektu bat egitera zoazela herri bat bisitatzen duzunean, beharbada ez da entzun nahiko zenukeen lehen gauza. Bestalde, berriz ere herritarren adina kontuan hartzen badugu, eta herriarekin lehen kontaktuan gaizki seinalizatutako partzela pribatu batetatik garrasika bota gintuztela gogoratuz, ez zen harritzekoa izan ere.

Dena den, jarrera honek erronka berri bat ezartzen zigun: zein proiektu mota egin daiteke bertakoen bizimodua hobetzeko beraiek badira ezer aldatu nahi ez dutenak?
Azkenean galdera gaizki planteatu genuelako ondoriora iritxi ginen eta honakoa planteatu genuen: benetan garrantzitsua al da herritxo batetako lau agurek esandakoari buru belarri jarraitzea ala oker egon litezke aldaketak benetan beharrezkoak direlako herriaren onerako? Gure analisiak izenburu berri bat hartu beharko luke beharbada:

"komeni al zait ezer ez aldatzea?"

Hemendik abiatuta, aldaketa ezak ekarriko lituzkeen hainbat ondorio aipatu genituen; kutsadura edo zerbitzu eta mantenimendu falta besteak beste.

Honela, apur bat fatalista baina posiblea litzatekeen egoera bat planteatu genuen, aldaketak berandu baino lehen beharrezkoak izango zirelako ondoriora iritsiz, bestela, herrian gero eta biztanle gutxiago izango ziren eta abandonatutako herri bat izatera iritxi zitekeen.

bertako produktuak bertakoek aprobetxatzeko

Okina herrian (Araban) inguruko basoetako egurra aprobetxatu eta herritar guztientzat balioko duen kalefakzio sistema jartzea erabaki dute. Honela, bertan ugaria den produktu bati irteera ematen diote eta herriaren onurarako erabiltzen dute, ez dago batere gaizki:

El pueblo alavés de Okina, premiado por su calefacción de madera comuna

bajo el cielo de berlin

"observar no es mirar hacia abajo, sino al nivel de los ojos"

Der Himmel über Berlin da pelikula alemaniar honen berezko izena, baina Les ailes du désir izena jarri zioten frantsesez eta horregatik, peliculasyonkis-en bilatzen baduzue, Las alas del deseo izenpean aurkituko duzue, bestela ez baitu ematen ikusteko aukerarik.

Uste dut ikusi duenak nirekin bat egingo duela oso pelikula berezia dela esaten dudanean, irakurri dudanaren arabera, erdi inprobisatuta filmatu baitzen. Win Wenders zuzendariak aingeruei buruzko pelikula bat egin nahi zuen eta bere lagun Peter Handkeri gidoi bat asmatzeko eskatu zionean, honek bakarizketa solte batzuk besterik ez zizkion eman filmatzen hasteko. Honela, era kaotiko xamar batean filmatutako sekuentzia solte batzuk grabatzea lortu zuten, gehienetan hitzik gabekoak baina geroago voz en off esaten dena gehitu zitzaiena.

Berlineko biztanleen artean bizi diren aingeru batzuei buruzko pelikula da, jenderen bizimodua aztertuz hilezkortasunean bizi direnak, baina inork beren presentzia somatu gabe. Aingeruetako bat, Damiel, ezin sentitzeaz nazkatuta uko egiten dio hilezkortasunari gizon bihurtzeko. Honela, Marion izeneko emakume bat ezagutzen du eta hontaz maitemintzen da.

Berezitasunekin jarraituz, hau ere irudiaren garrantzia asko zaintzen duen pelikula dela esan beharra dago, aingeruen begirada hotza irudikatzen duten txuribeltzezko eszenak koloretazkoekin nahasten dituelako besteak beste. Gainera, Peter Falk (Colombo!!!) aktorea agertzen da, bere burua interpretatuz, gure protagonistak baino lehen bide berdina egin duen aingeru baten paperean.

Pelikulak gogora ekarri dit proiektoseko blogean jarritako Jan Gehl-en bideoa, non giza eskalara gehiago hurbildu behar garela esaten duen. Esan daiteke ikuspuntu horren metafora moduko bat egiten duela eta hasierako txuribeltzezko eszena aereo hoietatik kale mailako kolorezko mundu batetara pasatzen dela bertakoek sentitzen dutena benetan ulertzeko.

Bixenteren klasetako arkitektoaren irudia

Bueno, amaitzeko Jean Nouvelen eraikin bat aipatu nahiko nuke. Entzuna nuen arkitekto honengan zineak eragina izan duela, baina ez nuen uste horren ebidentea izango zenik. Honako hau Zlatý Anděl (Urrezko Aingerua) Pragan dagoen eraikina da, 2001ekoa. Fatxadari arretaz begiratzen badiozue, pelikulako portada den aingeruaren irudia duela ikusiko duzue.

Zlatý Anděl

terrenoarekin kontaktuan

3 herrietako bat (martioda)

Proiektuarekin lehen kontaktu bat izateko ordua iritxi zen, eta zein ingurutan lan egin beharko genuen jakin ondoren (gure kasuan Mendoza, Martioda edo Forondan) hara joan ginen egunpasa bertako giroa ezagutzera. Proiektuari buruzko gauza handirik jakin gabe joan ginen, herriak nolabait berraktibatu behar genituela eta haien arteko eta Gasteizekiko loturak landu beharko genituelako ideiarekin soilik. Desinformazio honen helburua aurrez eginiko ideia batekin ez joetea eta bertan dagoenan oinarritzea izango zela imajinatzen dut. Bestalde, zer kontuan hartu eta gure lehen azterketak zertan zentratu beharko genituen jakitea ere zailtzen zuen.

Hala ere, zeozer prestatuta joan ginen hara, denbora zeozertan aprobetxatzeko asmoz edo: argazki kamera pare bat, herriei buruzko informazio apur bat eta bertako jendeari egiteko galdera orokor batzuk prestatu genituen. Interesgarria iruditu zitzaidan bertakoek beren herriaz duten ikuspegia, gertuagoko ikuspegi bat ematen dizula iruditzen zait. Askotan, proiektatzen dugunean, jendea eraikinera helikopteroz hurbildu beharko balitz bezala egiten dugu, airetik oso ikuspegi erakargarria duten eraikinak eginez baina bertan ibiliko den jendea batere kontuan hartu gabe. Horregatik da interesgarria bertakoekin hitz egitea, liburutegi batean edo interneten aurkituko ez duzun informazio eta sentsazioak lor daitezkelako:

Foronda: Jauntxo batzuen menpe egondako herria da, bertan, dirua ez zuenak, dirua zuen norbaitentzat lan egiten zuen. Gero familia aberats horiek herritik alde egin zuten eta herria nahiko abandonatuta geratu zen. Aireportu bat eraiki zuten ondoan euskal herriko garrantzitsuena izango zelakoan, baina geroago loiukoa eraiki zen eta badirudi aldaketa hau herritarrei ez zitzaiela gehiegi gustatu. Gaur egun inguruko lurrak lantzen jarraitzen badira ere, kanpoko norbaitenak dira eta herriak ez du hauetatik etekinik ateratzen. Entrebistatu genuen bikotea Gasteizen bizi da, bere gurasoak bertakoak ziren eta asteburuetan batez ere bertara gerturatzen dira beren anai-arrebekin konpartitzen duten etxera. Erabiltzen ez den etxebizitza monumental asko dago herrian.

Mendoza: Bisitatu genuen lehen etxetik bota egin gintuzten, konturatu gabe esparru pribatuan sartu ginelako, izan ere, muga partzelarioak ez daude oso ondo zehaztuta. Herrian hiru urte zeramatzan Errioxako bikote bat entrebistatu genuen egunero kotxea hartu behar izaten zuena inguruetara lanera joateko. Herritarren bataz besteko adina uste bezain altua ez zela esan ziguten, bertara bizitzera etorritako familia berriak baitaude. Askok inguruko lurrak landuz lan egiten zuten. Mendozako dorretxea da herriko eraikinik aipagarriena, berrituta dagoena baina helbarrituentzat adaptatzeko dirurik ez izateagatik itxita dagoena. Honen aurrean aurkitzen den zubi erromatar txiki bat ere aipatu zigun bikoteak.

Martioda: Oso biztanle gutxiko herritxoa da, beharbada horregatik elkarrizketatzeko kale-txakur bat besterik ez genuen aurkitu. Badirudi nahiko abandonaturik dagoela, behintzat hori da egoera txarrean dagoen dorretxeak ematen duen itsura. Inguruko ikuspegi ederrak dauzka eta badirudi pegote moduan erantxitako etxetxo batzuen bitartez herriari bizia emateko alferrikako saiakera bat egin dela. Mendozan bezala, lurrak lantzeko tresneria bistan zuten etxe inguruetan eta biltegiak hauei eraintsita.

Orokorrean, hiru herriak landa lurrez inguraturik daude patata, erremolatxa, garia eta garagarra lantzen dira. Hontaz gain, gure arreta deitu zuten irasagar (membrillo) zuhaitz ugari aurkitu genituen ere.
Elkarrizketetatik, hiru herrietan errepikatzen zen iritzi orokor bat atera genuen: inork ez zuela ezer aldatu nahi.

paisaia

Paisaiari buruz ari garenean, hiztegiak naturarekin loturiko definizio bat emango digu. Gaur egun ordea, asko kostako zaigu gizakiak ukitu gabeko paisai bat aurkitzea, izan ere, horren naturalak iruditzen zaizkigun gure inguruko baso eta zelai gehienak ere gizakiak eraldatuak izan dira, askotan, uste duguna baino neurri handiagoan. Gure paisaia klasean ikusitako HR Gigerren ikuspegira geroz eta gehiago hurbiltzen dela esan genezake, non naturak eta artifizioak bat egiten duten benetan organikoa dena desberdintzea ezinezko eginez.

matrix pelikulako etorkizuneko paisaia

Horregatik, interesgarria izan liteke beste definizio batzuetara jotzea, esate baterako, Javier Maderuelok bere El Paiseko artikuluan aipatzen duenera (klik hemen artikulua irakurtzeko). Honen arabera, paisaiaren pertzepzioa norberaren esperientziari lotua egon liteke, bakoitzak paisaia konkretu bat ikustean horrek transmititzen dionari. Honela, definizioa asko zabaltzen da, eta beste motako paisaiak ere barne har ditzake (miktropaisaiak, paisaia urbanoak...).

Argazkilari baten edo pintore baten erretrato batek adibidez, irudi bat azaltzeaz gain zerbait gehiago transmititu nahi izaten dute, beren ikuspuntua edo esperientzia pertsonala adierazi nahi izaten dute. Horretarako teknika ugari erabil ditzakete, baina nik bereziki enkuadrea aipatu nahiko nuke. Izan ere, klasean ikusi genuen "primavera verano otoño invierno... y otra vez primavera" pelikulak harrituta utzi ninduen aspektu horrekin. Hasierako eszenetan erraz aurrikus daiteke pelikula osoan zehar zenbateraino zainduko den enkuadrea. Harrigarria iruditu zitzaidan nola erabiltzen dituen elementuak gure harreta bereganatzeko, adibidez, zuhaitz baten adarren bitartez marko bat sortzen duenean pelikulako monjearen tenpluaren inguruan. Kasualitez hor dagoela dirudien elementu baten bitartez gure begirada bideratzen du. 


Arkitekturan aplikatuta, paisaiaren arabera etxe bateko leiho bati forma bereziki emango bagenio bezala, nahi dugun ikuspegiaren zatia barruan ikus dadin. Aurreko urtean ere ikasgairen batean aipatu izan genuen hau, Juhani Pallasmaa bezalako arkitekto batzuen iritziz, gaur egungo arkitektura forma geometrikoei lotuegia baitago, sentimenduak transmititzea ordea, askoz garrantzitsuagoa da. Donostian eman zuen hitzaldiarekin batera arira datorren Nostalghia pelikula ikuskatu zen. Hontan, bere jaioterritik urrun etxeminez bizi den gizon baten istorioa kontatzen da, inguruko zelai eta eraikinek transmititzen dizkioten oroitzapen tristeak azaltzen dizkigularik. Bukaerako eszena honetan oroitzapen horien nahastea egiten du.

tximeleten antzera

tximeleta baten hegadak tsunami bat sor dezake munduaren beste puntan 

Badirudi abiatu garela dagoeneko; terrenoarekin kontaktuan jarri, informazio apur bat eskuratu eta hasierako ideia zoro pare bat bota ditugu dagoeneko. Gasteizko udaletxetik ere informazioa jaso dugu, ez zen nik espero nuena izan, baina ikasi genuen zeozer.

Hitzaldiari buruzko norberaren ikuspegi orokorrak alde batera utzita, eta irakasleek aholkatutako artikuluekin erlazioan, Gasteizko udalak duen auto-hornikuntzarako nahia aipatu nahiko nuke, bertan kontsumitzen diren elikagaiak bertan hazitakoak izan daitezela alegia. Baten batek galdetzen zuen: "onurak ekarriko al ditu horrek? Hau da, nik beste herrialde bateko tomate batzuk bi eurotan eros baditzaket, interesatzen al zait bertakoak lau eurotan erostea?" Esfortzu bat da, noski, ez horrenbeste ekonomikoa, kontzientziazio aldekoa baizik.

Nire ustez birziklapenaren antzeko zerbait da. Orain dela urte batzuk baziren birziklatzea erokeri bat zela uste zutenak: alde batetik suposatzen duen inbertsioagatik eta batez ere, norberak egin beharreko esfortzuagatik. Dena poltsa berean bota badezaket, zertan ibiliko naiz zaborra banatzen? Gaur egun ordea, espero zena baino askoz gehiago birziklatzen da.

Ba janariarekin antzeko zerbait da. Jendeari kostako zaio bertako izokina erostea hamar aldiz garestiago bada eta seguraski ez dio kokakola edateari utziko Mexikoko Golkoan biodibertsitateari kalte egiten badio ere. Ikastola, merkatu, iragarki eta beste hainbesteren bidez lan egiten bada ordea, jendeak kanpoko produktuak erosi beharrean bertan ustiatu daitezkeen kalitatezko tomate edo harrautzak erosiko ditu agian.

(klik hemen irakasleek gomendatutako artikulua irakurtzeko.Luzea da, baina interesgarria)
La comida es invisible

Hortaz, has gaitezen kontzientziatzen, ezer gutxi egiten badugu ere, denon artean asko egin daiteke eta. Honek hitzaldian jarri zuten adibide bat ekartzen dit gogora. Bertan esan zuten nola udaletxe aldetik abeltzainei beren lanarekin jarraitzeko trabaren bat jarri zaiela, (guztiz itxiak diren ikuiluak eraikitzea debekatuz) eta ondorioz batzuk inguruetan lana egiteari utzi beharko diotela. Honen eraginez, beren abereak zaintzen zituzten larreak ez dituzte garbitu eta zainduko eta horrek, zikintasuna ekartzeaz gain, suteak ere ekar ditzake. Nolabait "efecto mariposa" esaten dena, garrantzi handirik ematen ez diegun zenbait ekintzek ondorio ikaragarriak izan ditzakete.

Pare bat gauza aipatu nahiko nituzke gehiegi luzatu gabe bukatzeko. Batetik, "la comina es invisible" artikuluak erreferentzia egiten dion Lawrence delakoaren esaldia: "kapitalismo globalizatuaren lorpen handiena ez dago kontsumitzaileei nahi dutena ematean soilik, saltzen dutena haiek nahi izatea lortzean baizik". Hausnarketara bultzatzen duen esaldi honekin eta gogora ekarri dizkidan bideo batzuekin uzten diot gaurkoz idazteari. Alde batetik "el señor de la guerra" filmeko sarrera, bala baten bizitza azaltzen diguna fabrikan lasai lan egiten duen langileetatik hasita, honek dituen azken ondoriotaraino. Bestetik, aurrekoan oinarritzen den eta enpresek saldu nahi diguten produktuen itsurazko prozesatze "bukolikoa" azaltzen duen bigarren bideoa.

on egin eta beste bat arte

blogger berri bat jaio da

Kurtso berria, irakasle berriak, proiektu berriak... oporretan hobeto egoten da, baina tira, noizean behin lan piskat egitea komeni omen da ta hemen gaude berriz ere.

Helburu nagusia kurtsoa ahal bezain ondo eramatea dela esango nuke (batez ere maiatzean sustorik egon ez dadin). Aurtengo proiektuak nahi bezain ondo rematatzeko denbora izateko esperantzakin hasten naiz, askotan, lan bat gustora hartzen denean batez ere, mantsoegi hasi eta presaka bukatu behar izaten da eta. Bidean zeozer ikastea ere ez legoke soberan noski, ordenagailu aurrean pasatzen ditugun ordu guztiei etekin apur bat ateratzeko bada ere.

Gezurra badirudi ere, gustora hartu dut aurtengo kurtsoa. Alde batetik laugarren mailakoa karrerako proiektoseko kurtsorik onena dela esan didatelako (ikusiko dugu); bestetik, blogaren asunto honengatik, aspaldi neukalako blog bat egiteko intentzioa eta aurten (behartuta bada ere) aukera izan dudalako. Gainera, laugarren maila da, karrera amaiera gero eta gertuago ikusten da eta hori benetan motibagarria da.

Lehen urratsak